Θυμάμαι τη μητέρα μου να φεύγει από το σπίτι χωρίς κλειδιά. Στη μία και μοναδική φορά που τσακώθηκε με τον πατέρα μου. Ήμουν έξι. Από τότε, κάθε που ετοιμαζόταν να βγει έξω, την κυνηγούσα στο σπίτι να της δώσω τα κλειδιά.
Όταν φεύγει κάποιος χωρίς κλειδιά, είναι αποφασισμένος, όχι αφηρημένος. Ή τουλάχιστον μπορείς εύκολα να διακρίνεις τη διαφορά. Πρέπει να είμαι ο μοναδικός άνθρωπος που δεν τα έχει ξεχάσει ποτέ. Κινητό, τσιγάρα, αναπτήρα, πορτοφόλι, πολλές φορές. Τα κλειδιά είναι οι άνθρωποι που θέλω να ξαναγυρίσω. Να επιστρέφω, να ανοίγω την πόρτα, να με περιμένουν, να τους περιμένω. Ρωτάω συνέχεια, πήρες τα κλειδιά σου; «Μα αφού έχεις πάρει τα δικά σου, δύο ζευγάρια θα κουβαλάμε;». Μου έρχεται να της πω «θα ξαναγυρίσεις;» αλλά καταλαβαίνω πόσο χαζό θα ακουστεί.
Αύγουστος 2003. Τροχαίο στην Πατησίων. Ένας πιτσιρικάς με παπάκι, χτυπήθηκε από ένα αυτοκίνητο που πέρασε με κόκκινο. Πεσμένος, ματωμένος, ζωντανός, χωρίς τις αισθήσεις του και από τις τσέπες του είχαν σκορπίσει στον δρόμο το πορτοφόλι του, ένα πακέτο Marlboro, και τρία κλειδιά δεμένα σε ένα μπρελόκ με το σήμα του Ολυμπιακού. Κάποιοι έτρεξαν στο παιδί και κάποιοι να μαζέψουμε τα πράγματα του. Πήγα κατευθείαν στα κλειδιά. Ένας ηλικιωμένος κύριος μάζεψε το πορτοφόλι, τα τσιγάρα έμειναν εκεί. Αισθανόμουν σαν να κρατούσα εγώ τη ζωή του στα χέρια μου και όχι ο νοσοκόμος που του προσέφερε τις πρώτες βοήθειες πριν τον βάλουν στο ασθενοφόρο. Σκέφτηκα πως όσες μαλάξεις να του κάνουν και όσες φροντίδες να του δώσουν οι γιατροί, εγώ είχα επάνω του το δικαίωμα της ζωής ή του θανάτου. Όχι μεταφορικά, κυριολεκτικά! Μία κίνησή μου να τα ρίξω στον υπόνομο, ή να τα βάλω στην τσέπη μου και τέλος… Πρόλαβα και τα πέταξα επάνω στο φορείο πριν κλείσουν οι πόρτες. Δεν θα μάθει ποτέ ποιος του έσωσε τη ζωή.
Στο πρόσφατο βιβλίο «Υπόγειος» του Δημήτρη Μητσοτάκη και του Αλέξανδρου Σικιαρίδη, στην Αθήνα του 2013, η Μαρία, γκρεμισμένη από την κρίση, αφού σκότωσε όλα της τα κοσμήματα σε ένα Buy Gold, μοίρασε τα ελάχιστα χαρτονομίσματα σε τρεις φακέλους, έγραψε στον καθένα το όνομα του κάθε παιδιού της, τους άφησε στο τραπέζι και έφυγε από το σπίτι. Δεν πήρε μαζί της κλειδιά.
Από τον Οδυσσέα Ιωάννου , μια διαφορετική οπτική για τα ..κλειδιά.....
Για παρεούλα, συζητήσεις συμβουλές θα μας βρείτε στην ομάδα μας στο FB: Ο Κήπος της ΕΔΕΜ
https://www.facebook.com/groups/414095901999495/?fref=ts