Με όνομα βαρύ σαν Ιστορία ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΙΑΚΟΣ

..διαβάζω Ιστορία!.. ή οπως αλλιως μπορούμε πια να ονομάσουμε αυτο το μάθημα που διδασκονται τα ελληνόπουλα στα ελληνικά σχολεία!

.. Η επανάσταση στη Στερεά Ελλάδα
βιβλίο ΣΤ' δημοτικου ....ακαταλαβίστικο ακομα και απο ενήλικα!

αλλά το θεμα ειναι το πώς εκφράζεται ο συγγραφέας για τόσο τρομερά Ιστορικά γεγονότα!
...
σας θυμίζω οτι στην επανασταση του '21 στη Στερεά Ελλάδα, σουβλίστηκε ο Αθανάσιος Διακος.

έτσι λοιπον το βιβλίο αναφέρει 
Παρόλο που ο Διακος ειδοποιήθηκε να εγκαταλείψει την θεση του , αυτός συνέχισε να πολεμά. Τραυματίστηκε όμως και πιαστηκε αιχμάλωτος. Εκτιμώντας την ανδρεία του ο Ομερ Βρυώνης, του πρότεινε να το χαρίσει την ζωή με αντάλλαγμα να προσχωρήσει στον στρατό . ο Διάκος αρνηθηκε και θανατώθηκε με φρικτό τρόπο!

πιο κάτω εχει άλλη μια παράγραφο που δεν ειναι ακριβως ιστορικό στοιχέιο ετσι η δασκαλα ζητησε απο τα παιδια να την διαγράψουν και να μην την διαβάσουν.
η παραγραφος αναφέρει...

Η θυσία του νεαρού οπλαργηγού έδειξε οτι η Επανασταση του 1821 δεν ηταν μια απλή ξέγερση αλλά αποφασιστηκός αγώνας για την αποτίναξη του οθωμανικού ζυγού. Επιπλέον ενέπνευσε τους Ελληνες αγωνιστες, που πήραν εκδίκηση για το θάνατό του αντιμετωπίζοντας με επιτυχία τους Οθωμανους στο Χανι της Γραβιάς !

Αυτη λοιπον την παράγραφο δεν χρειαζεται να την ξερουν.. 
δεν χρειαζεται να γνωρίζουν οτι η αυτοθυσία ενός οδηγεί σε μια εθνική ενδυνάμωση!

Δεν αναφέρει πουθενα οτι ο Αθανάσιος Διακος δεν ήταν κανένας μεσήλικας οπλαρχηγός όπως τον φαντάζονται τα παιδια σημερα . Ηταν νέος αντρας πολεμιστής που αφιέρωσε την ζωη και το θανατό του στην ιδεα της ελληνικής επαναστασης έχοντας στα 33 χρόνια αντιληφθει το υπέρτατο αγαθό των λαών την ελευθερία.
Ενω οι νέοι ετων 33 σήμερα μετα βίας αντιλαμβάνονται οχι την αυτοθυσια αλλα και την ισχύ και την ανδρία και την δύναμη που μπορεί να χει καποιος σε αυτη την ηλικία.
Δεν λέει πουθενά οτι οι Τουρκοι (που δεν καταλαβαινω γιατι αναφέρονται μόνο ως Οθωμανοι) ειχαν κανει έρευνες στο παλούκωμα των Ελληνων και εφτιαχναν ολόκληρους τάφρους με πασάλους και κορμιά Ελλήνων πασαλωμένα με τέτοι τρόπο ώστε ο πάσαλος να μην περναει απο ζωτηκά οργανα του θύματος και ετσι το θύμα να βρίσκει αργό και βασανιστηκό θανατο . 
Το κέντρο βάρους του, ηταν τοποθετημένο στον πάσαλο με τετοιο τρόπο ώστε κάθε κίνηση του ατοομου ο πάσαλος να εισχωρει περισσότερο στο κορμί.
Ο Αθανάσιος Διακος δεν ήπιε καφέ με τον Ομερ Βρυώνη, όπως αφηνουν να εννοηθει λέγοντας οτι ο τουρκος εκτιμησε την ανδρεία του και του ζήτησε να εισχωρίσει στο στρατό του.
Ο Αθανάσιος Διακος τραυματίστηκε σε μια Ιστορική μαχη στην Αλαμάνα και συνελήφθηκε απο τους τουρκους σαν αγριμι. Του ζήτησαν να πολεμίσει ενάντια στο έθνος του αλλα ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΤΟΥ!
Η μάχη δεν ηταν μονο εθνική αλλα και θρησκευτική!
Οι Ελληνες δεν πόλέμισαν για μια Ελλάδα ελέυθερη αλλα για μια Ελλάδα ελεύθερη να ΠΙΣΤΕΥΕΙ!!! σε ελληνικά ιδεώδη !!! 
Μπορεί οι Ελληνες να έχασαν την μάχη στν Αλαμάνα ωστόσο η Ιστορια μας διδάσκει οτι η αυτοθυσία οδήγησε στην ιστορική μαχη στο Χανη της Γραβιας οπου στο ονομα του Αθανασιου Διακου έγινε συνθημα και σκοπός και στο τέλος της μέρας ο απολογισμος ηταν 800 νεκροι Τουρκοι και 6 έλληνες! έτσι η μαχη ανέκοψε την πορεία των τουρκων στην πελοπόνησσο και τόνωσε το ηθικο των εξεγερμένων Ελληνων, παραμερίζοντας τους δισταγμούς που είχαν για την έναρξη του αγώνα.


Η λεπτομερής περιγραφή βρίσκεται στο Γαλλικό Grand Dictionnaire: «To βασανιστήριο του διοβελισμού ένα από τα φοβερότερα εφευρήματα της ανθρώπινης θηριωδίας, είναι το σούβλισμα του κατάδικου σε ξύλινο πάσσαλο. Ξαπλώνουν το θύμα καταγής μπρούμυτα με τα πόδια πολύ ανοικτά και τα χέρια δεμένα στην ράχη. Για να ακινητοποιηθεί εντελώς και να μη διαταράσσεται η εργασία του δημίου στερεώνεται στη ράχη του μελλοθάνατου ένα σαμάρι επάνω στο οποίο κάθεται ένας από τους βοηθούς του. Ο δήμιος, αφού προετοιμάσει την είσοδο με λίπος, πιάνει το παλούκι με τα δύο του χέρια και το μπήγει όσο βαθύτερα μπορεί και ύστερα το χτυπάει με κόπανο ώστε να εισχωρήσει πενήντα ή εξήντα εκατοστά. Ανασηκώνει τότε τον σουβλισμένο και το στερεώνει στο χώμα αφήνοντας το θύμα να ξεψυχήσει καρφωμένο. Καθώς ο δύστυχος δεν μπορεί να κρατηθεί από πουθενά το παλούκι βυθίζεται , εξαιτίας του βάρους του σώματος , όλο και πιο πολύ και τελικά βγαίνει ή από τη μασχάλη ή από το στήθος ή από το στομάχι. Κι ο θάνατος που θα τερματίσει το αποτρόπαιο μαρτύριο αργεί. Αναφέρονται περιπτώσεις παλουκωμένων που έζησαν τρεις ημέρες σ αυτή την θέση. Η διάρκεια του βασανισμού εξαρτάται από την σωματική διάπλαση του ατόμου και την κατεύθυνση που δίνεται στον πάσαλο. Αυτό εξηγείται εύκολα. Από έναν εκλεπτυσμό της φρικαλέας θηριωδίας τους φροντίζουν μα μην είναι αιχμηρό το παλούκι αλλά αμβλύ και κάπως στρογγυλεμένο στην άκρη. Γιατί η αιχμή θα περνούσε τα όργανα κατά την διολίσθηση του παλουκιού και θα προκαλούσε τον άμεσο θάνατο. Η στρογγυλεμένη όμως απόληξη του πασσάλου παραμερίζει τα σπλάχνα, τα μετακινεί χωρίς να εισχωρεί στους ευαίσθητους ιστούς… παρά τους εφιαλτικούς πόνους που προκαλεί η συμπίεση των νεύρων η ζωή παραμένει για ορισμένο χρόνο. Γιατί είναι προφανές ότι αν το παλούκι, αντί να ακολουθήσει τον άξονα του σώματος, εισχωρήσει λοξά δεν θα βγει από το στέρνο ή την μασχάλη αλλά θα τρυπήσει το υπογάστριο. Κι έτσι αφού παραμείνει άθικτη η θωρακική χώρα και δεν πλήττονται βασικά όργανα η ζωή θα παραταθεί περισσότερο».

«Ζων ο κατάδικος ετίθετο επί ανεστραμμένου σάγματος ύπτιος, δεμένος χείρας και πόδας, δύο ρωμαλέοι δήμιοι εκάθoντο επ’ αυτού, τρίτος εστήριζεν εις τον πρωκτόν ξύλινον οβελόν όμοιον με τας σούβλας ας μεταχειριζόμεθα δια το ψήσιμον των αρνιών του Πάσχα, 

ουφ..κουράστηκα η γυναικα με το διάβασμα!
τι ωρα παίζει τον Σουλειμάν το μεγαλοπρεπή ρε κοριτσια ??????